loneliness

و خداحافظ...

و تو بروی

و او شکسته تر برود، 

بی رحمیست، و تو مجبوری باشی

نامردیست، و تو مجبوری قبول کنی

بی وفایست، و تو مجبوری بر جان بخری

...

دوست داشتنت را میبلعی، همانی را که در خونت ریشه زده بود

و حالا خونت را می کشند،

حالا ریشه را از خاک در می آورند،

حالا می میری!

من از شنیدن صدای زنی که از پشت سیم های تلفن تظاهر به دوست داشتن میکند،میترسیدم،

و از تلخی های مادر که تمامی نداشت

و از غریبگی پدر که دیگر بی اثر شده بود،

من از آن دوست که دوری اش درد است و نزدیکی اش دلهره، از

آن دست ها که یا می ماند و یا ویران میکند هم ترس داشتم.

و گاهی فکر میکنم‌ به رشته هایی که از هیچ طرف گسسته نمی شود!

خانواده...

عشق...

انتخاب دردیست که اگر نکشد بی دریغ  داغ مصیبتش را خواهد گذاشت.

قلبم طوری شکسته که هر لحظه فکر میکنم

جای اشک از چشمام حتما خون میچیکه!

...

و صبوری

فکر می کنم مهم ترین اتفاق زندگی این آدم

باید در آشفته ترین بازه ی زمانی همین خونه پیش بره،

فکر میکنم از سقف اشک میچکه

از دیوارا ناله بلند میشه

و یه روز  زمین بلاخره برای بلعیدن ما دهن باز میکنه!

من همیشه فکر میکنم آدمهای عزیز زندگی مو باید از راهی نجات بدم

و همیشه هم ناتوان تر از اون بودم که دردی یا مشکلی یا غمی رو از اونها تسکین بدم

من از مردی که معانی زندگیش از دنیای دیگه ای وارد شده میترسم

کسی که خانواده و عشق و همدردی و سخاوت رو بلد نیست...

اما همچنان من عزیزی دارم که باید از زیر سقف اینهمه آشوب رها شه  

من هر بار شانس ام رو امتحان میکنم

اینبار بیشتر از همیشه

حس میکنم با چنگ و دندون دارم چیزی رو حفظ میکنم

که بلاخره یه روز از دست میره

...

دنیاتون و با آدما نسازید

چون یه روزی مجبورید ازشون ناامید شید

و کیه که بتونه از دنیاش ناامید باشه! ؟

ساعت از نیمه شب می گذشت

وقتی دختری بین دیوارهای صورتی طبقه پنجم اون خونه

زیرِسنگینی وزن خودش مُرد!